Grzegorz Kempinsky wzbogacił tekst o prawdziwe wywiady “gwiazdek”. Teksty te wręcz porażają swoją infantylnością i doskonale są wplecione w napisane ponad 250 lat temu słowa. Konwencja świata celebrytów spowodowała pojawienie się “ścianki”, na tle której pozują główni bohaterowie. Jest stylizowany fotel ze złoceniami, kamery pokazują głównych bohaterów jakby występowali w telewizji. Scena momentami zamienia się w wybieg dla modeli, są błyski fleszy i oczywiście grono paparazzi. Pojawia się też dziennikarka (Marta Kadłub) szczerząca się do kamery i bardziej zajęta swoim wyglądem niż osobą, z którą rozmawia.

Bycie śmiesznym to jedno z najtrudniejszych zadań aktorskich. Członkowie zespołu Teatru Miejskiego poradzili sobie z tym znakomicie. Beata Buczek Żarnecka jako Hermenegilda jest typową celebrytką, błyszczącą i jednocześnie chcącą uchodzić za wzór cnót. Z prawdziwą przyjemnością ogląda się takżeSzymona Sędrowskiego w roli modela-amanta pana Mildena. Szczególnie bawi jego walka z mikrofonem w drugiej części sztuki, grymasy twarzy typu “jaki jestem piękny” i stylizowane “r” w oficjalnych wypowiedziach. Natomiast hiperpoprawność językowa to pomysł na Julię w wykonaniu Moniki Babickiej, która wygląda jak laleczka Barbie. Jedyną osobą, która w tym kolorowym towarzystwie jest najbardziej “fredrowska” to Pan Gdański Eugeniusza Kujawskiego. Widać, że wyłamuje się z bycia celebrytą. Dzięki temu mamy punkt odniesienia jak mogłaby wyglądać ta sztuka w klasycznym wydaniu.

Najlepsze zostawiam na koniec. Warto wybrać się na “Ożenić się nie mogę” choćby dla jednej sceny. Wyśmienity jest pokaz z udziałem Piotra Michalskiego, czyli Macieja, służącego Pana Gdańskiego. Komentuje swoimi gestami i mimiką dyskusję Hermenegildy z Julią o wychodzeniu za mąż. Widownia premierowego spektaklu reagowała śmiechem, a na koniec rozległy się gromkie brawa.