Chuj, czy huj?
Chuj, czy huj? to ponoć autentyczne zdarzenie, które w Szkole Filmowej w Łodzi obrosło już w legendę i za czasów moich studiów było cytowane na niejednej imprezie.
Chuj, czy huj? – Niestety nie pamiętam już kiedy to miało miejsce, albowiem sam nie byłem świadkiem tego zdarzenia, ale podejrzewam, że na początku lat siedemdziesiątych zeszłego stulecia.
Otóż przybył wtedy z wykładem gościnnym dotyczącym języka polskiego do Szkoły Filmowej Antonii Słonimski, legendarny felietonista, dramatopisarz, satyryk i krytyk teatralny.
Pan Słonimski był także znany z ciętej riposty i nienagannych manier.
A ponieważ sprawiał wrażenie staroświeckiego dżentelmena, dla którego szczytem przekleństwa było powiedzenie “kurza stopa” i że słowo chuj nie przeszłoby mu nigdy przez gardło, dziarscy studenci Szkoły Filmowej znani ze swojej pomysłowości postanowili zawstydzić starszego pana.
Kiedy pan Antonii skończył wykład i zapytał, czy są jakieś pytania, jeden z odważnych żaków podniósł rękę i zapytał czy chuj pisze się przez ch, czy samo h.
Pan Antonii bez mrugnięcia okiem odpowiedział ponoć: “Nie wiem, jak pan, ale ja zawsze piszę Szanowny Panie”.
I tego po dziś dzień niżej podpisany zawsze się trzyma.
Antoni Słonimski
Nota biograficzna
Antoni Słonimski urodził się 15 listopada 1895 w Warszawie w rodzinie pochodzenia żydowskiego, jako syn Stanisława Słonimskiego i Marii Eugenii Goldman. W 1917 ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Warszawie. Organizował wystawy swych prac plastycznych oraz współpracował z czasopismami artystycznymi, m.in. z miesięcznikiem Pro Arte.
W 1918 współtworzył kawiarnię literacką Pod Picadorem, a w 1919 grupę poetycką Skamander. Współpracował z nią, z przerwami, do wybuchu wojny. W latach międzywojennych współpracował także z Kurierem Polskim (1920–1923) i Wiadomościami Literackimi (1924–1939).
Jego teksty wykorzystywały m.in. kabarety Czarny Kot, Qui Pro Quo, Cyrulik Warszawski, Tip Top oraz rosyjski awangardowy Niebieski Ptak. Był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich i polskiej sekcji PEN Clubu.
W działalności publicystycznej sprzeciwiał się zarówno postawom Narodowej Demokracji, jak i komunizmowi. Opowiadał się za racjonalizmem i demokracją. Od wczesnej młodości związany z PPS, popierał działalność Józefa Piłsudskiego aż do czasów utworzeniaobozu w Berezie Kartuskiej.
W swoim dorobku ma także dwie powieści science-fiction: Torpeda czasu z 1924 i Dwa końce świata z 1937. Widać w nich inspirację twórczością H.G. Wellsa, bardzo cenionego przez Słonimskiego. W książkach tych pisarz pokazywał groźne skutki militaryzmu i rozwoju totalitaryzmu.
13 kwietnia 1924 pojedynkował się na pistolety z Mieczysławem Szczuką, który chciał się zemścić za bezlitosną krytykę manifestu autorstwa jego przyjaciela, Henryka Berlewiego. Pojedynek odbył się w kawiarni, Słonimski wyszedł bez szwanku, Szczuka został ranny w nogę.
Podczas wojny na emigracji, początkowo w Paryżu (1939–1940), a po kapitulacji Francji – w Londynie. Współpracował z rozmaitymi periodykami emigracyjnymi, m.in. z Polską Walczącą i Wiadomościami Polskimi, Politycznymi i Literackimi. W roku 1942, na skutek różnicy poglądów, odszedł z Wiadomości i, wraz z Karolem Estreicherem założył miesięcznikNowa Polska (ukazujący się do roku 1946).
W swych artykułach opowiadał się za ideą Polski wielokulturowej i tolerancyjnej, opartej na zasadach wolności i równości.
Po zakończeniu II wojny światowej kierował do 1948 r. sekcją literatury UNESCO, następnie był do 1951 r. dyrektorem podlegającego władzom komunistycznym Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. W 1948 r. wziął udział we wrocławskim Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju podpisując jego rezolucję przyjętą po opuszczeniu kongresu przez część zachodnich intelektualistów. W 1951 r. powrócił na stałe do kraju.
Pisywał artykuły, wiersze i felietony do wielu gazet ogólnopolskich, m.in. do Nowej Kultury (1950–1962), Szpilek (1953–1973) i Przeglądu Kulturalnego. W 1954 poddał ostrej krytyce ówczesne podręczniki do historii literatury, przez co jego dzieła zostały wycofane z obiegu. W 1955 był jednym z założycieli Klubu Krzywego Koła.
Na fali odwilży w 1956 został wybrany na prezesa Związku Literatów Polskich. Funkcję tę pełnił do 1959 roku.
Odsunięty przez Władysława Gomułkę od sprawowania funkcji publicznych, Słonimski poświęcił się działalności na rzecz rozmaitych inicjatyw opozycyjnych. W marcu 1964 wraz zJanem Józefem Lipskim zainicjował tzw. List 34 przeciwko polityce kulturalnej partii. Krytykował władze w związku z antysemicką nagonką po marcu 1968 r. W 1975 był jednym z sygnatariuszy Memoriału 59 oraz Listu 14 w proteście przeciw planowanym zmianom w konstytucji PRL.
Z powodu działalności opozycyjnej jego dzieła ponownie wpisano na listę cenzorską. Od 1970 publikował w Tygodniku Powszechnym.
Antoni Słonimski zmarł 4 lipca 1976 w Warszawie w wyniku szoku powypadkowego, jakiego doznał po wypadku samochodowym. Został pochowany z żoną Janiną Konarską-Słonimską na cmentarzu leśnym w Laskach. Testamentem zapisał prawa autorskie swych utworów Zakładowi dla Niewidomych w Laskach.
chuj
dopuszczalne w grach
(wulgarne) huj;
1. członek męski;
2. wyzwisko kierowane do mężczyzn
powiązane hasła:
źródło:
#AntoniSłonimski