Oda do prezydenta kochanego

Oda do prezydenta kochanego – to wzniosły utwór ironiczny pióra Anny Rychter dotyczący prezydenta Zamościa, ale czy aby tylko niego?

Zamieszczam ten wpis o wydźwięku lokalnym, ponieważ z moich obserwacji wynika, że mógłby on dotyczyć dowolnego prezydenta większości miast, albowiem są one fatalnie zarządzane w szególności w dziedzinie kultury i sztuki. Zatem tytułowy prezydent Zamościa, może równie dobrze być prezydentem Katowic, Sosnowca, Gdańska, Warszawy i wielu innych polskich miast. Znamienne dla wszystkich jest także to, że wszyscy teraz obiecują gruszki na wierzbie.

Amen.

 

Oda do prezydenta kochanego

 

 

Oda do prezydenta kochanego

Dwa dni temu Pan Prezydent osobiście pogratulował mi pisania wierszy na Facebooku. I wtedy uświadomiłam sobie, że kadencja się kończy, a ja jeszcze nigdy nie napisałam nic o Włodarzu Naszego Miasta. Spieszę więc naprawić moje niedopatrzenie tym oto utworem:

PEAN NAD PEANY
Panie Prezydencie, bądźże pozdrowiony, niech chwalą Cię zaścianki i wielkie salony!
Tyś jest Maszt Najwyższy Grodu Hetmańskiego, Tyś Największy Rachmistrz Zamościa naszego,
Tyś Mecenas Sztuki, wszem i wobec znany, Tyś jest Pierwszy Kibic, bo Hetman to Pany!
Tyś miasto Zamoyskich nauczył kultury, zsyłając swe światło z ratuszowej góry,
Tyś jest Specjalista Prawa Wszelakiego, Tyś Ekonomista Skarbczyka Miejskiego,
Tyś Administrator Ponad Podziałami, bez Ciebie nie wiadomo co było by z nami?
Wszystkie te peany wcześniej zgłosić muszę, gdyż niepokój wielki przepełnia mą duszę,
Bo w listopad bury okowy cenzury mogą skuć poezję jak przymrozek frezje
I wtedy zostanie mi tylko pisanie do szuflad czeluści, bo już nikt nie puści wolnych strof poety
A ostrze żylety na długo utnie wszelkie parytety, stąd więc apeluję –
Niech słowami pieśni usta lud raduje: “Happy Birthday Mr President, Happy Birthday To You!!!”

 

 

Oda (literatura)

Oda – utwór liryczny, który charakteryzuje się wzniosłością tematu i stylu, sławi ideę, wydarzenie lub czas. Zwykle cechuje ją także zbiorowy podmiot wypowiedzi. Należała do najpopularniejszych form poezji klasycznej.

W Starożytnej Grecji i w starożytnym Rzymie oda była w przeciwieństwie do hymnu utworem o tematyce świeckiej, wychwalającym np. miasta, ludzi lub pewne pojęcia abstrakcyjne. Charakteryzuje się zawartością elementów pochwalnych, patosem, śpiewnością i melodyjnością. Zrytmizowanie osiągnięte jest za pomocą regularności wersyfikacyjnej i stałego miejsca średniówki.

Wzorcowym przykładem są tzw. Ody olimpijskie greckiego poety Pindara z przełomu VI i V w. p.n.e., na nowo spopularyzowane w renesansie. Stanowiły one przykład liryki chóralnej, zbiorowej. Poświęcone były zwycięzcom igrzysk sportowych, wychwalały ich wyczyny oraz miasta, z których się wywodzili.

Odami nazywano także pieśni Horacego posiadające charakter liryki indywidualnej. Określano je jako odmienny typ ody, tzw. solowej, w odróżnieniu od pindarowskiego typu ody chóralnej. Jednak wydaje się, że nazywanie pieśni Horacego odami miało charakter wartościujący, gdyż w mniemaniu teoretyków gatunek ten uważano za najdoskonalszy i najbardziej ceniony[potrzebny przypis].

W literaturze polskiej do najważniejszych twórców ód należeli: Jan Kochanowski i Szymon Szymonowic w okresie renesansu, Kajetan Koźmian (ody napoleońskie), Ludwik Osiński i Franciszek Wężyk w okresie klasycyzmu. W okresie klasycyzmu, zwłaszcza klasycyzmu warszawskiego, oda należała do ulubionych gatunków literackich w literaturze polskiej. Ze względu na luźną kompozycję nie przestała być uprawiana także w literaturze polskiej okresu romantyzmu – z klasycystycznych założeń wyrastała np. Oda do młodości Adama Mickiewicza napisana w 1820. Z kolei Oda do wolności Juliusza Słowackiego to próba historiozoficznej interpretacji dziejów ludzkości i przykład sporadycznego sięgania po gatunek ody przez poetów romantycznych w czasie powstania listopadowego.

https://pl.wikipedia.org/wiki/


#prezydent