radość poranka w dzień powszedni

radość poranka w dzień powszedni – czyli, jak ogromną radością jest bycie leniem i emerytem, który nie musi iść codziennie rano do pracy.


radość poranka w dzień powszedni

Moja Żona mówi mi, że jestem leń i do tego złośliwy, a czasem nawet nygusem mnie nazywa. Nie jestem przekonany czy poprawnie interpretuje pojęcia „leń”, „złośliwy” i „nygus”, a nawet mam poważne wątpliwości. Długoletnie pożycie małżeńskie nauczyło mnie jednak unikania filozoficznych dywagacji w tym temacie, na rzecz spokojnego a nawet radosnego poranka, którego urok bardziej sobie cenię niż logikę dociekania …

… radość poranka w dzień powszedni

… ach jak przyjemnie.
Wstaję sobie raniutko, może nie aż tak, ale raniutko jednak i z oczętami zaślimptanymi jeszcze zmierzam tam, gdzie od lat o tej porze zmierzam.
Drzwi sobie otwieram cichutko i … i tylko żeby deski nie zapomniec podnieść, żeby nie zapomnieć …
Dalej wszystko proste i z pamięci już, i instynktowne …
Więc wstaję sobie raniutko i siusiam, co nie jest niczym szczególnym.
Kiedyś „szybko to szło”, teraz wolniej, a nawet dużo wolniej … więc żeby nie zasnąć podczas, żeby tylko nie zasnąć …
Więc wstaję sobie, ale nie tak na prawdę wstaję, a tylko tak na niby i zaraz – bo żoneczka jeszcze śpi, śpi szczęśliwa – więc zaraz z powrotem, myk pod kołderkę, a czasem nawet rączki umyję, ale czasem tylko…
Więc do tego jasieczka jeszcze przytulić się trzeba – ach jak przyjemnie – a myśli szczęśliwe do głowy same przychodzą znów lub powracają, bo tak zawsze jest, gdy pęcherz opróżniony i nic nie uciska.
Więc oczęta przymykam i już te obrazki widzę, te obrazki co tak lubię i te myśli prześliczne, i to uczucie szczególne mnie ogarnia, to uczucie, które ogarnia człowieka już wolnego i który może tulić się do jasieczka jeszcze, w porze w której inni nie mogą już.
A przez okno dochodzi delikatny szmerek aut i autobusów wiozących pracowitych ludzi do roboty, do biur, do fabryk, do kopalń co jeszcze są, a nawet na targ.
… i pojawia się we mnie to współczucie dla nich, kiedyś mi obce ale teraz właśnie będące przejawem mego humanizmu, mego o tych ludziach życzliwego myślenia …
… i jeszcze melodyjka taka pitu, pitu po powiekami…

dla budowy wasze dłonie,
dla budowy wasza myśl.
potraficie jutro bronić
to, co spierdolicie dziś…

… i jeszcze tylko bonczuś przebiegły się wymknie
… i głębia szczęścia przede mną

Piotr Łoboda 

https://www.facebook.com/piotr.w.loboda/posts/307161386416380


#lenistwo