Teatr roszczeniowy

Wczoraj długo rozmawiałem z moim przyjacielem, reżyserem na Facebooku o tym, że współczesny teatr instytucjonalny to teatr roszczeniowy.

teatr roszczeniowyLudzie pracujący w teatrach, które finansowane są z publicznej kasy, maja po prostu bardzo często postawę roszczeniową – że im się wszystko należy.

Kiedy próbowałem wytłumaczyć mojemu przyjacielowi, że jeśli ma się w sobie pasję i wie się CO chce się powiedzieć widowni, jeśli robi się teatr zaangażowany, mądry i równocześnie przystępny dla ludzi, nie ma takiej możliwości, żeby widzowie na takie przedstawienie nie przyszli, a wtedy można z biletów opłacić wszystkie wydatki związane z produkcją takiego przedstawienia.

Jeżeli ma się natomiast widza w “głębokim poważaniu”, jak to ma miejsce w tak zwanym nowym teatrze, albo spółdzielni teatralnej, jeśli się robi teatr dla siebie samego i czerpie tylko publiczną kasę, żeby uprawiać publiczny onanizm, uprawia się wtedy teatr roszczeniowy. Jest się niczym innym, niż pasożytem teatralnym.

Bo psa z kulawą nogą nie zapędzi się kijem na takie przedstawienia, które przez spółdzielnie teatralną są nagradzane na przez nią samą organizowanych i jurorowanych przez jej członków, festiwalach.

Za takie przedstawienia reżyserzy biorą często sześciocyfrowe wynagrodzenia, aktorzy mają płacone za przygotowanie roli, scenografie kosztują majątki itd, itp,etc.

Mój przyjaciel właśnie w ten sposób próbował ze mną argumentować, bo nasza rozmowa zaczęła się od tego, że biadolił, że żaden dyrektor nie chce mu dać pracy, na co ja powiedziałem, to rób teatr sam.

A on wyciągał mi po kolei argumenty tego typu, sprowadzające się do tego, że teatr kosztuje fortunę.

Otóż nie. Nie musi,

Jeżeli wiesz CO chcesz powiedzieć i chcesz to powiedzieć szerokiej widowni, a nie jedynie garstce zaprzyjaźnionym krytykom i kolegom jurorom, możesz tak naprawdę robić teatr wszędzie i z każdym prawie za friko.

Moja “Diwa” jest tego namacalnym dowodem.

Nie będę zdradzał kulis powstania tego spektaklu, ale mogę tylko powiedzieć, że dwie wielkie gwiazdy, jakimi niewątpliwie są Małgosia Bogdańska i Edyta Herbuś próbowały za darmo, kiedy mieliśmy uszyć kostium jednej z nich za 1.000 złotych, musieliśmy te pieniądze pożyczyć, a krzesła na premierę użyczył nam zaprzyjaźniony dom kultury.

Więc bierz się Michał do roboty i nie czekaj, aż teatr roszczeniowy ci coś da za friko, tylko sam dawaj wszystko z siebie, a jeżeli będzie to uczciwe i mądre, nie ma takiej opcji, żeby publiczność tego nie dostrzegła i do ciebie nie przyszła, bo to nie koledzy krytycy i jurorzy decydują o tym, czy spektakl jest dobry, czy nie, tylko widownia, która zawsze głosuje nogami i albo przychodzi, albo nie.

Amen

Roszczeniowość – postawa społeczna – definicja, charakterystyka, przykłady

Roszczeniowość – postawa społeczna charakteryzująca się wysokim poziomem oczekiwań wobec państwa, władzy, organizacji w zakresie zapewnienia warunków socjalnych, a przy tym zupełną biernością w zaspakajaniu własnych potrzeb.

Źródła tej negatywnej postawy, tkwią w systemach gospodarczych, w których mechanizmy wolnorynkowe zastąpiono skomplikowaną machiną biurokratyczną, scentralizowano działalność państwową. Efektem tego typu posunięć stała się, niestety, głęboko zakorzeniona w świadomości ludzi postawa roszczeniowa w dziedzinie gospodarczej i zawodowej. Obywatele zarażeni roszczeniowością uważają, że wiele im się należy od państwa. Na przykład w razie gdyby stracili dach nad głową – państwo powinno im zapewnić tymczasowe miejsce zamieszkania – podobne podejście wykazują w każdej tego typu trudnej sytuacji. W rzeczywistości osoby takie wcale nie są zainteresowane zmianą zastanego stanu rzeczy, ponieważ musieliby sami podjąć odpowiednie wysiłki. Obywatele, których postawa charakteryzuje się roszczeniowością, uważają, iż w przypadku trudności materialnych państwo powinno zapewnić im warunki do życia. Często nie są zainteresowani zmianą swojej sytuacji, gdyż wiązałoby się to z koniecznością podejmowania określonych wysiłków na drodze do znalezienia bądź zmiany pracy.

W Polsce, w ciągu dwudziestu lat trwania III RP roszczeniowość weszła niestety na stałe do polskiego krajobrazu społecznego. W tym wypadku geneza tkwi najpewniej w poprzednim systemie: w PRL-u nieważna była praca efektywna, ale ochrona interesów klasy robotniczej i jej przywilejów. Obecnie, roszczeniowość najczęściej zarzucana jest związkom zawodowym. Krytyka tej postawy dotyczy utrudniania prowadzenia racjonalnej polityki ekonomicznej oraz spadku poziomu zainteresowania bieżącymi problemami (obrona interesów pracowniczych itp.).

Równocześnie, także na zachodzie Europy roszczeniowość ma coraz większą ilość zwolenników, o dziwo, zwłaszcza w krajach o wysokim statusie życia, jak Niemcy, Francja czy Szwecja. Na ich przykładzie wyraźnie widać, że nadmierny rozrost systemu opieki socjalnej – nie popłacają. Wydaje się przy tym, że głównym problemem są w tym wypadku nieodwracalne już czasem skutki widoczne w zanikaniu postawy obywatelskiej w dotkniętych roszczeniowością społeczeństwach.
https://kempinsky.pl/wypracowania24.pl/wos/1815/roszczeniowosc-postawa-spoleczna-definicja

______________________________________________________________________________
#teatr