Teatr umiera
Teatr umiera – większość Polaków (84 proc.) nie była w zeszłym roku ani razu w teatrze – wynika z sondażu TNS Polska. Przy czym częściej niż trzy razy w roku teatr odwiedziło tylko marne 2 proc.
Co prawda i tak poruszamy się w okolicach błędu statystycznego, jeśli chodzi o widownię odwiedzającą teatr stale, ale dotychczas szacowano, że stała widownia teatralna kształtuje się na poziomie 3%, więc spadek o jeden punkt procentowy oznacza, że teatr stracił jedną trzecią widowni (sic !).
Teatr już dawno przestał być rozrywką dla mas, a w szczególności odkąd pojawiło się radio, kino i telewizja, wtedy także stał się ponoć kulturą wysoką.
Myślę sobie, że odwrót widowni od teatru ma kilka podstawowych przyczyn, a główną jest to, że dyrektorzy teatrów, zabetonowani w swoich gabinetach nadal mają poczucie, że są pępkiem wszechświata i całkowicie nie zdają sobie sprawy, że rola teatru ostatnio poważnie się zmieniła i że powinni zejść ze swoich piedestałów wybudowanych jeszcze w poprzednim ustroju polityczno-ekonomicznym, kiedy to teatr często pełnił rolę oporu wobec wspólnego wroga i przyciągał do siebie wielokrotnie większą ilość widzów.
Oczywiście nie da się także pominąć negatywnej funkcji, jaką spełniają ostatnio szkodniki teatralne tworzące i promujące teatr kompletnie nie zrozumiały dla współczesnego widza, który został rzucony na pożarcie pseudoreżyserów i pseudorecnzetów wychwalających kompletny bełkot, jako arcydzieła.
Sprawdza się niestety to, co wielokrotnie pisałem, że te zabiegi grupy dzierżącej władzę w teatrze skończą się dla teatru tragicznie, bo widz, którego oni nie szanują i uznają za głupiego, nigdy już do teatru, którego nie rozumie i który go obraża, nie wróci.
Ale najważniejsze jest jednak niezrozumienie obecnych dyrektorów teatru, że charakter teatru w otaczającym nas świecie komercji i szalonego merkantylizmu, oraz postępującej alienacji jednostki powinien być zupełnie inny, niż dotychczas.
I nie chodzi mi bynajmniej o to,żeby teatr zajmował się tak modną ostatnio w modnych kręgach teatralnych polityką – taka aktualność jest miałka i nic nie znacząca, bo jest publicystyką, a jej aktualność umiera przecież często zanim zdążyła powstać.
Teatr społecznie zaangażowany jest tylko słowem wytrychem, bo jeżeli ma na przykład oznaczać, że teatr ma zajmować się sytuacją na Ukrainie, to mi się wszystkie flaki przewracają, bo bombardowany tym jestem ze wszystkich stron komercyjnych mediów wszelakich.
Nie ma moim zdaniem także nowoczesny teatr polegać na źle pojętych działaniach okołoteatralnych, jak na przykład wspólne z widownią gotowanie rosołu, kursów jogi dla zespołów aktorskich i widzów, oraz wykładów na temat buddyzmu w foyer – to wszystko sprowadza teatr do roli domu kultury i to niestety w jego najgorszej formie.
Moim skromnym zdaniem powinna się zmienić fundamentalna rola teatru z pionowej pozycji społecznej, na horyzontalną.
Teatr, jako miejsce w którym widz przestaje być słupkiem frekwencyjnym, a ma swoją twarz, teatr który nie tylko rozpoznaje swojego widza, ale także daje mu poczucie, że jest częścią większej całości, teatr który nie skupia się na sobie i jałowym onanizmie twórczym psudoartystów, a porusza widza poprzez dotykanie człowieka w otaczającej go rzeczywistości, mówiąc o rzeczach ważnych i ponadczasowych, teatr w którym widz może się przejrzeć, jak w lustrze wszechświata, teatr, który daje coś więcej niż pusty śmiech i jest czymś więcej niż tylko narzędziem w rękach karierowiczów wszelakich do wzbogacania prywatnych kies i robienia skoku na publiczną kasę.
Tylko taki teatr, robiony uczciwie, rzetelnie, profesjonalnie i z zaangażowaniem płynącym prosto z serca zarówno artysty, jak i dyrektora ma sens, tylko taki teatr ma szansę przetrwać i tylko taki teatr jest ważny!
Amen
Link do danych:
https://kempinsky.pl/wyborcza.pl/1,91446,17346489,TNS_Polska__wiekszosc_Polakow_nie_byla_w_zeszlym_roku.html
https://wpolityce.pl/kultura/232194-tylko-16-proc-polakow-chodzi-do-teatru
_________________________________________________________________
#teatr
0 Comments
Trackbacks/Pingbacks