Ten który obraz słońca przenosi
Ten który obraz słońca przenosi – to następny wierz, Stefana Chazbijewicza, którego poezję z prawdziwą przyjemnością promuję na łamach mojego bloga.
Ten który obraz słońca przenosi
Ten który obraz słońca przenosi w licowane
moje skronie
z pustej czaszki przepędzając pszczoły
albo pejzaż miasta zalewa miodem
i ciska weń toporem mosiężnym
Ten który lustro zapala a z porowatych
szczelin
wysysa płody sobowtórów
i Ten którego sierść
ogrzewa chorą skroń ojca
a brzegi moich skończoności
obmywa słoną wodą zatoki
i odmierza czas łagodnym krzykiem ptaka
Ten z mieczem i orficką wazą
dzwony wypełniający fałszem
witraże ciemnością
Ten który po szczegół schodząc w kosmiki
materii
zobaczył kosmos
w szklanej kuli umieścił
chore nasze serca
Ten który z miasta wyprowadził
orszak oficerów a
sutki matek napełniał
zakrzepłym mlekiem
miód u źródeł strumieni zamienił
w brudny bieg rzeki
Zamilknie razem ze wszystkim co zatajone
a drobne postacie ludzi
krzątających się wokół Arki wyrzuci na brzeg
innego Lądu
Orfizm (religia)
Orfizm (Orficyzm) – nurt religijny w starożytnej Grecji powstały w VII wieku p.n.e., związany z kultem Dionizosa, cechujący się wiarą w wędrówkę dusz i ich wyższości nad ciałem.
W religioznawstwie
Według orfickiej wersji mitu, Dionizos miał być synem Zeusa i Persefony. Dziecko narodzone z tego związku nosiło imię Zagreus i miało, przejmując władzę od Zeusa, zapewnić światu wieczną szczęśliwość. Siedmiu tytanów, wrogów Zeusa, ugotowało i zjadło małego Zagreusa. Za karę Zeus spalił ich piorunem. Z popiołu powstali ludzie. Mają więc w sobie zarówno cząstkę zła (tytani) i boskości (szczątki Dionizosa). Dzięki specjalnym oczyszczeniom można rozwinąć w sobie cząstkę boską. Atena ocaliła serce Zagreusa, z którego narodził się Dionizos. Orficy mieli też wyznawać i rozwijać naukę o wędrówce dusz. Zgodnie z ich wierzeniami dusza istnieje niezależnie od ciała i pozostaje nawet po jego śmierci, wcielając się w inne ciała. Ciało jest dla duszy więzieniem. Wcielenie jest karą za grzechy. Dusza zostaje wyzwolona z ciała po przejściu cyklu oczyszczeń, oddając swą boską część Dionizosowi. Gdy stanie się tak z wszystkimi ludźmi, we wszechświecie zapanuje wieczna radość i harmonia.
Cierpienie życia w ciele można łagodzić przez praktyki religijne (misteria) i ascezę. W związku z wiarą w metempsychozę orficy powstrzymywali się od zabijania zwierząt i spożywania mięsa.
Ruch miał się wywodzić od na wpół mitycznego poety Orfeusza (znanego z mitu o Eurydyce), któremu przypisywano wprowadzenie w Grecji misteryjnych form kultu dionizyjskiego. Wyznawcy orfizmu energię czerpali z pieśni i hymnów śpiewanych przez Orfeusza na jego tajemniczej lirze. Pieśni te miały często charakter miłosny, gdyż natchnieniem Orfeusza była jego ukochana Eurydyka. Ludzie często odnajdowali w jego utworach przesłanie, które pomagało im w dalszym życiu. Reformatorem orfizmu był Pitagoras. Kult Bachusa wywodził się z Tracji, jednak w formę orfizmu przerodził się nieco później na terenie Attyki. Niejaki Onomakritos z Aten miał zebrać pieśni Orfeusza. Fascynacji orfizmem w pewnym stopniu ulegał Platon. Orfizm wywarł też wpływ na wczesne chrześcijaństwo.
Część historyków zaprzecza istnieniu orfizmu, uznając go za zbiór różnych praktyk misteryjnych związanych z postacią Orfeusza, które tradycja skompilowała w jeden system religijny.
W sztuce
Abstrakcjonistyczny kierunek w malarstwie francuskim w latach 1912–1914, jako konsekwencja kubizmu. Postulował malarstwo czyste (bezprzedmiotowe), “ekspresję barw i liryzm wypowiedzi”.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Orfizm_(religia)
#StefanChazbijewicz