Aleksander Bardini porzucił reżyserowanie
Aleksander Bardini własnymi słowami opisał szerzące się do dzisiaj zjawisko w teatrze, które spowodowało, że porzucił reżyserowanie.
Pod koniec lat 70 tych zeszłego stulecia, Aleksander Bardini porzucił reżyserowanie w teatrze. Oto dlaczego to zrobił:
Dlaczego Aleksander Bardini porzucił reżyserowanie
“Ja żyłem przekonaniem o służebności teatru w stosunku do autora i swojego czasu. A dzisiaj słabo liczą się przedstawienia, w których reżyser nie przetelegrafuje gawiedzi, że jest mądrzejszy od autora. Jest to część szerszego procesu, w którym widzimy raczej walkę na opakowania niż na towary. Procesu, w którym użytecznym skądinąd futerałom przewróciło się w głowie w stosunku do skrzypiec. Tak to widzę i nie umiałbym zmienić mego stanowiska…”
https://kempinsky.pl/culture.pl/pl/tworca/aleksander-bardini
Trzeba jednakowoż pamiętać, że był to koniec lat 70 tych, a obecnie kult reżyserów i dramaturgów besserwisserów, którzy nie cofają się przed poprawianiem nawet samego Szekspira. Ba! Co ja mówię! Nie wahają się nawet przed dopisywaniem mu własnych (oczywiście o wiele lepszych) kwestii i wątków.
Ciekaw jestem, jak zareagowałby mistrz Bardini na to zjawisko. Pewnie przewraca się w grobie.
Ale cicho sza! Lepiej o tym nie mówić głośno, bo można się przecież narazić tym boskim luminarzom teatru polskiego, którzy ze szczytów swoich zadufanych w sobie Olimpów zniekształcają i rujnują obraz i tak już zmaltretowanego i wyniszczonego przez nich polskiego teatru rodem ze “spółdzielni teatralnej”.
Amen.
Aleksander Bardini
Aleksander Bardini (ur. 17 listopada 1913 w Łodzi, zm. 30 lipca 1995 w Warszawie) – polski aktor, reżyser teatralny i filmowy oraz pedagog.
Życiorys
Urodził się w Łodzi w rodzinie żydowskiej jako syn Józefa Bardyniego i Marii z domu Grad. Jego ojciec był z zawodu kucharzem i w 1913 r. prowadził wraz z żoną jadłodajnię na parterze domu w którym mieszkali, Zielonej 6 (w okresie międzywojennym – Legionów). Według księgi adresowej m. Łodzi, 1937-1939 Józef Bardyni lokal ten określił jako „restauracja”. Budynek położony obok popularnego w Łodzi „Zielonego Rynku” (ob. Plac Norberta Barlickiego) zapewniał restauracji Bardynich stałą i dobrą rentowność.
Jako nastolatek występował w kwartecie smyczkowym (skrzypce) oraz w awangardowym kabarecie „Ararat”, wystawiającym spektakle w jidysz. W latach 1932–1939 studiował aktorstwo i reżyserię w Państwowym Instytucie Teatralnym w Warszawie. Jego nauczycielami byli Leon Schiller i Aleksander Zelwerowicz.
Przed II wojną światową występował w Teatrze Polskim w Warszawie. Obie okupacje: sowiecką i niemiecką spędził we Lwowie. Od września 1939 do czerwca 1941 pracował jako aktor i reżyser w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie został przesiedlony do lwowskiego getta. Po ucieczce na aryjską stronę ukrywał się w prywatnym mieszkaniu. Pracę w teatrze wznowił po ponownym zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie w lipcu 1944. W 1945 przeniósł się ze lwowskim zespołem do Katowic. Zrealizował tam swoje pierwsze większe przedstawienia, m.in. Dom otwarty Michała Bałuckiego. Po pogromie kieleckim w 1946 wyemigrował z Polski.
9 sierpnia 1945 roku we Lwowie urodziła się jego córka Malina. Jego żoną była Julia Aftanasow.
Po powrocie do kraju w 1950 nawiązał współpracę z warszawskimi teatrami: Wielkim i Polskim. Zrealizował Intrygę i miłość Fryderyka Schillera i Balladynę Juliusza Słowackiego. Ważnym wydarzeniem stała się jego wystawiona w 1955 inscenizacja Dziadów Adama Mickiewicza. W tym okresie rozpoczął współpracę z telewizją, obejmując 1 grudnia 1956 stanowisko naczelnego reżysera programu TVP.
W latach 1958–1960 dyrektor Teatru Ateneum. Był wieloletnim pracownikiem w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (od 1953 profesor). W latach 70. prowadził popularne programy telewizyjne dla estradowców-amatorów w bloku programowym Studio 2. Nauczał na wydziale dramatycznym Uniwersytetu w Georgii i w Szkole Muzyczno-Dramatycznej w Sztokholmie.
Po siedmiu sezonach pracy w Teatrze Polskim został kierownikiem artystycznym Teatru im. Stefana Jaracza w Łodzi. Był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Ateneum w Warszawie. Współpracował z Teatrem Współczesnym w Warszawie. Od połowy lat 60. gościnnie reżyserował przedstawienia w Teatrze Starym w Krakowie.
Pod koniec lat 70. zrezygnował z reżyserii i zajęć ze studentami. Był członkiem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI i jurorem na wrocławskimPrzeglądzie Piosenki Aktorskiej.
Wśród spektakli, które reżyserował, na uwagę zasługują: Balladyna, Henryk IV, Sen nocy letniej, Tango, Stara kobieta wysiaduje oraz spektakle telewizyjne – Profesja pani Warren, Trzy siostry. Zrealizował też dzieła operowe m.in. Borysa Godunowa, Otella, Halkę, Straszny dwór. Grali u niego m.in. Andrzej Łapicki, Henryk Borowski, Bronisław Pawlik, Marek Walczewski, Piotr Fronczewski, Władysław Kowalski, Ewa Ziętek, Krystyna Janda, Joanna Szczepkowska.
Bardini stworzył wiele kreacji aktorskich. Za najbardziej znaczące krytycy uważają rolę Peachuma w Operze za trzy grosze i Giri w Karierze Artura Ui. Widzowie zapamiętali go z ról filmowych m.in. w Sprawie Gorgonowej, Krajobrazie po bitwie, Spirali i Dekalogu.
Pojawiał się w filmach (m.in. u Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego, Krzysztofa Kieślowskiego) i reżyserował przedstawienia telewizyjne. Zajął się także kształceniem młodzieży na przyszłych aktorów i reżyserów m.in. w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej i Teatralnej w Łodzi.
W 1994 obchodził jubileusz 60-lecia pracy artystycznej i zarazem 80. urodzin. Był członkiem Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce. Zmarł w Warszawie. Jest pochowany w katakumbach na Starych Powązkach.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Aleksander_Bardini
#teatr