Puste Pokoje Mojego Dzieciństwa
Puste Pokoje Mojego Dzieciństwa – to wiersz mojego przyjaciela ze Szwecji, Henryka Volkmanna, którego poezja autentycznie mnie wzruszyła.
Puste Pokoje Mojego Dzieciństwa
Zapatrzony.
Przez poziomą kurtynę żaluzji
W jasne prostokąty ludzkiego nieszczęścia
Bloku mieszkalnego numer sześć
Zwiedzam.
Puste pokoje mojego dzieciństwa
Oświetlony.
Zsynchronizowanym migotaniem
tysiąca pustych oczu
Telewizorów z naprzeciwka
Otwieram.
Następne drzwi.
By stwierdzić
Że nawet zapachy obrosły w kurz
Zastygly.
Oblekając czarna scianę powszedniego snu
Splecionymi smugami dymu
Ostatniego tej nocy papierosa
Odchodzę.
By jutro
Z pasją znowu robić rzeczy
Które swoją pustka
Wypełnią
Mój dom
Dom
Dom – przystosowane przez człowieka pod względem konstrukcyjnym i użytkowym miejsce, przeznaczone do celów mieszkalnych. Współcześnie domem (“gniazdem”) człowieka są: mieszkanie w bloku lub domu wielorodzinnym, dom jednorodzinny, dom dziecka, dom spokojnej starości itp.
Historia
Najstarszą formą domów były jaskinie (paleolit), później szałasy i ziemianki (mezolit). Pierwsze budowane domy były jednoizbowe (neolit), w epoce brązu i żelaza występują już trzyizbowe (Biskupin). Wznoszono je z gałęzi oblepianych gliną, drewna i kamienia. W okresie starożytnym w Egipcie, Mezopotamii budowano domy z cegieł ręcznie lepionych z gliny i suszonych na słońcu. Były to budynki wieloizbowe, często z dziedzińcem wewnętrznym, wtedy pojawiły się też budynki piętrowe. W Europie, wykształcił się dom grecki i dom rzymski. Wraz z upadkiem cesarstwa rzymskiego nastąpiło załamanie rozwoju budownictwa. Tradycje domu rzymskiego kontynuowała architektura islamu.
W Europie chrześcijańskiej, w okresie wczesnego średniowiecza funkcję domów pełniły warowne zamki i drewniane chaty budowane na terenie grodów i podgrodzi albo jako rozproszone (wieś), na terenach chronionych w sposób naturalny – np. w lesie. W miastach w wieku XIII i XIV dom to przeważnie budynek o drewnianej konstrukcji szkieletowej, które zaczęto zastępować budynkami o ścianach murowanych (budynki w konstrukcji „muru pruskiego” wznoszono jeszcze na początku XX w.). W okresie gotyku w budownictwie miejskim zaczęto wznosić najczęściej dwu-, trzypiętrowe kamienice szczytowe. Parter przeznaczony był na warsztaty rzemieślnicze i sklepiki, piętro służyło jako część mieszkalna, a na poddaszu były magazyny. Począwszy od renesansu, miejskie kamienice zyskują szersze, bogato zdobione fasady z większymi oknami, wzrasta liczba pomieszczeń, wewnątrz budowane są arkadowe dziedzińce. Występują także kamienice z podcieniami i dachy z attykami. Ten typ budownictwa w okresie baroku zaczął pełnić również funkcję miejskich rezydencji przedstawicieli najwyższych warstw społecznych. Kamienice upodobniły się do miejskich pałaców.
Na terenach wiejskich zabudowa warowna przeobraziła się w pałace i dworki szlacheckie.
Budownictwo jednorodzinne wykształciło się w Anglii w XVII w. Kamienice czynszowe pojawiły się na początku XVIII w. w miastach Anglii i Francji (pierwsze domy czynszowe znano już w czasach starożytnych w Grecji i w Rzymie – insula). W czasach dzisiejszych funkcję domów pełnią budynki wielorodzinne (bloki mieszkalne, kamienice) i jednorodzinne.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Dom
#HenrykVolkmann