Teatr otwarty na nowe lądy
Teatr otwarty na nowe lądy – to rodzaj krótkiego manifestu na temat tego w jaki teatr wierzę i jaki ten teatr powinien być.
Teatr otwarty na nowe lądy
Wierzę, nadal, pomimo wszystko, wierzę w teatr otwarty, w teatr żywy i zaangażowany, który mówi o czymś więcej, niż li tylko o tym, co tekst napisany, dopuszcza różne zdania i punkty widzenia.
Wierzę w to pomimo tego, że różne szkodniki teatralne przez ostatnią dekadę dopuszczały tylko jeden jedyny głos sceniczny wywodzący się z jednej jedynej estetyki. Pomimo to wierzę.
Wierzę, że przystępując do pracy nad nowym przedstawieniem, mam prawo wiedząc o nim wszystko, nie wiedzieć o nim nic – tak, aby w procesie prób codziennie wyruszać na ziemię niczyją i odkrywać nowe lądy. I wiem, że właśnie ta codzienna podróż w nieznane jest dla mnie w teatrze i w życiu najważniejsza.
Amen
Teatr otwarty
Inspiracją bywają często nowe, awangardowe kierunki w sztukach plastycznych (jak w Teatrze Cricot 2Tadeusza Kantora). Poszukiwania często prowadzą ku zapomnianym źródłom i starym tradycjom, których ślady można odnaleźć na przykład w folklorze (jak w działalności Stowarzyszenia Teatralnego GardzieniceWłodzimierza Staniewskiego, Stowarzyszenia Teatralnego Chorea, Teatru Wiejskiego Węgajty). W takich przypadkach powinno się już mówić o “teatrze źródeł”.
W latach 50. i 60. za awangardę była uważana np. dramaturgia E. Ionesco, J. Geneta, S. Becketta, często również S. Mrożka, T. Różewicza, Witkacego, oraz stosujące niekonwencjonalne i eksperymentalne formy pracy scenicznej teatry, np.: J. Grotowskiego, P. Brooka, M. Białoszewskiego, T. Kantora.
Określenie nieścisłe i unikane przez samych twórców, jednak – właśnie ze względu na ową niejednoznaczność – powszechnie używane na określenie całej gamy przedsięwzięć teatralnych kontestujących instytucjonalny teatr dramatyczny. Poszczególnych teatrów alternatywnych nie łączy zwykle żadna wspólnota programowa, a jedynie strategia działania.
TEATR(kult.)
Jedna z najstarszych form ludzkiej eksprsji, uobecniająca “inną rzeczywistość” za pośrednictwem “medium” – osób przeobrażających się w inne postaci w obecności widzów; te dwa elementy: aktor i widz – są jedynymi warunkami zaistnienia t.; ogromne różnice w ilości i jakości użytych akcesoriów, czy zmieniający się udział np. reżyserii w kształcie spektakli itd. – wyznaczają tylko etapy w historii t., służąc też do wyznaczania podziałów gatunkowych odzwierciedlających przewagę danego środka wyrazu: t. dramatyczny (tekst); t. muzyczny (opera, balet, teatr tańca), pantomima, teatr lalek, teatr cieni, itp.
https://sciaga.pl/tekst/24318-25-slownik_terminow_teatralnych
#teatr