Za stary jestem na megalomanię
Za stary jestem na megalomanię – jak to ktoś bardzo dla mnie ważny zrecenzował moją teatralną twórczość w bardzo niezwykły sposób.
Dzisiaj rano rozmawiałem z moim znajomym reżyserem o blaskach i cieniach naszego zawodu. Rozmawialiśmy dość długo o różnych aspektach i powiedziałem mu o tym, jak ktoś ostatnio zrecenzował moją twórczość.
– Napisz to na blogu, powiedział znajomy reżyser.
– Ale to będzie megalomania, zaprotestowałem.
– Grzesiu, przecież doskonale wiesz, że za starzy jesteśmy już na megalomanię, odpowiedział.
– Masz rację, rzekłem, już za stary jestem na megalomanię.
Skwitował on w sposób prosty i oczywisty fakt, że nie ulegamy już złudnemu blichtrowi samouwielbienia i wykonujemy swój zawód z zupełnie innych przyczyn, niż narcystyczna potrzeba zewnętrznego dowartościowania siebie samego.
Dobrze, Janku, że mi to uświadomiłeś.
Za stary jestem na megalomanię
A zatem, za stary jestem na megalomanię, więc mogę sobie pozwolić na opublikowanie czegoś, co zawodowo sprawiło mi ogromną przyjemność:
Ktoś dla mnie ważny niedawno powiedział mi, że woli moje smutne sztuki od moich wesołych, bo oglądając te wesołe śmieje się przez cały czas, a potem jest mu źle, a oglądając te moje smutne, cały czas jest mu źle, ale potem jest mu dobrze.
Piękna recenzja.
Megalomania
Megalomania – skupienie na własnej doskonałości, samozadowoleniu oraz świadomości własnej wartości, znaczenia i możliwości[.
Pojęciem tym określa się potocznie zawyżoną nieprawidłową samoocenę, ale także system urojeń, tzw. urojenia wielkościowe w zaburzeniach o charakterze psychotycznym.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Megalomania
Złudzenie ponadprzeciętności
Złudzenie ponadprzeciętności – błąd poznawczy objawiający się skłonnością jednostki do przeceniania swoich umiejętności i cech w stosunku do innych ludzi. Zjawisko to jest obserwowane na wielu różnych płaszczyznach, wliczając w to inteligencję, umiejętność wykonywania zadań i rozwiązywania testów oraz posiadania pożądanych przymiotów, i cech charakteru. Jest to jedna z wielu pozytywnych iluzji dotyczących samego siebie. Badaniem tego zagadnienia zajmuje się psychologia społeczna.
Złudzenie ponadprzeciętności jest często zaliczane do efektu ponadprzeciętności (ang. above average effect). Inne nazwy to: błąd wyższości (ang. superiority bias), błąd łagodności (ang. leniency error), poczucie relatywnej wyższości (ang. sense of relative superiority), efekt primus inter pares oraz Lake Wobegon effect (pol. efekt jeziora Wobegon, nazwany za fikcyjnym miasteczkiem stworzonym przez pisarza Garrisona Keillora, gdzie „wszystkie dzieci były ponadprzeciętne”). Nazwa „złudzenie ponadprzeciętności” została po raz pierwszy użyta przez Vana Yperena i Buunka w 1991 roku.
W badaniach kierowców Svenson (1981) odkrył, że 80% z nich zaliczyło siebie pod względem umiejętności do najlepszych 30%. Podobnie w badaniach popularności studentów Zuckerman i Jost (2001) pokazali, że większość studentów oceniła samych siebie jako „ponadprzeciętnie lubianych”. Przy ankietowaniu absolwentów szkół średnich w USA pokazano, że przy umiejętnościach takich jak „nawiązywanie przyjaźni” mniej niż 1% oceniło siebie poniżej średniej. 60% zaliczyło siebie do górnych 10%. Podobny efekt zauważono w wielu innych badaniach, przy ocenie takich cech jak: uczciwość, szczęście czy umiejętności inwestowania.
Skłonność ta występuje szczególnie silnie, gdy człowiek ma ocenić siebie w ważnych dla siebie wymiarach. Jest to związane z tendencją do podtrzymywania i podnoszenia samooceny (więcej zobacz: autowaloryzacja).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Z%C5%82udzenie_ponadprzeci%C4%99tno%C5%9Bci
#KempinskyProject